पहिल्या पावसाशी प्रत्येकाचा एक नात असतं.कधी व्यक्त असत तर कधी अव्यक्त.पावसाच्या प्रत्येक थेंबाबरोबर दुख वाहून जातं.पावसाच्या प्रत्येक थेंबाबरोबर सुख हसत येतं. कोमेजणार्या फुलांना जगण्याची नवी आशा मिळते. वठलेल्या झाडाला नवी पालवी फुटते. मग माणसाला नवी उमेद का निर्माण होऊ नये? दुख झटकून मोकळ व्हावं, हसत हसत पहिली सर अंगावर घ्यावी, पहिलं प्रेम आठवावं, आलं घातलेला मस्त चहाचा कप हातात घ्यावा, आतआणि बाहेर पाउस कोसळू द्यावा. पाउस थाबल्यानंतर स्वच्छ मनानं नव्या गोष्टीना सामोर जाव. जगणं सुंदर आहे. जगणं पाउस आहे. जगणं कोसळत्या सरी आहे.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा